Autopoética acompañada dunha serie de doce poemas inéditos, once dos cales son sonetos, escritos no ano 1983, cando o autor concluía os seus estudos universitarios en Compostela. Román Raña Lama remite para un coñecemento máis pormenorizado das súas conviccións e propósitos poéticos aos lugares nos que ao longo do tempo desenvolveu unha reflexión sobre a súa poética: revistas e limiares aos propios libros de poemas. Con todo, detalla no comezo deste texto que o quefacer poético consiste no acto de nomear aquilo que nos estremece, fixándose neste exercicio o poeta o cometido de lograr no verso o ritmo que mide a paixón. A serie é representativa dunha poética culturalista e intertextual a través da cal son revisitados mitos, crenzas e caracteres, pautando sempre un correlato entre soños, ficción e verdade.