Autopoética da escritora, artista plástica e música Ánxeles Penas na que se postula a natureza non plenamente racional da poesía, actividade vinculada precisamente pola autora á discursivización emocional e sentimental do abraio, da sorpresa, da imposibilidade de comprender. Neste sentido, Penas abeira a súa noción do poético á expresión auroral dunha iluminación cognoscente dirixida ao cosmos ou ao espírito. De aquí, a súa recepción das poéticas místicas e das poéticas do coñecemento, sen desatender vertentes como a existencial e a sagrada. O texto autopoético compleméntase co poema "Territorio" e cunha reflexión en dous tempos sobre a poética da ollada en Pablo Picasso na que se explora a aprendizaxe da mirada artística na infancia coruñesa do pintor.