Recensión d’A esmeralda branca, de Manuel Vilanova, que gañou o Premio da Crítica Española ao mellor libro de poesía en lingua galega de 2006. Desde unha relixiosidade de signo vitalista e panteísta, o libro tece unha relación triádica entre natureza, divindade e poesía, coa paisaxe do Ribeiro como pano de fondo. Nas súas páxinas ecoan discursos científicos, históricos, místicos, mitolóxicos, mesturados cunha dose de ironía e de subxectivismo que afastan a obra de calquera tipo de didactismo. Predomina nos poemas a dicción clásica, aínda que se atopan así mesmo influencias do modernismo, o romanticismo e mesmo do surrealismo.