PIÑEIRO DA CAEIRA. A ALEXANDRE BÓVEDA

Endexamais soñaras a súa morte,
a súa ollada atónita
adestrada hora a hora
na espera dunha alva sangrenta
mais à que custa crer
que esta luz de verán
será definitivamente a derradeira,
estes sons indecisos que organizan o dia,
unha canción de berce
que o primeiro disparo virou en ladaíña.

Endexamais soñaras o estoupido do sangue,
este esgallar de ponlas sen tronada
baixo un ceu de marfin
e o espanto das coruxas
sen que asobie ao lonxe o leñador.

Tampouco el esperava ser heroi.
Ao encostaren-no a ti
só podia lembrar unha cantiga vella de orfeón,
un colo forte e morno de muller.
Era estraño morrer contra unha árvore
nacida para os chios dos paxaros,
o zoar do nordés,
un gume que faísca silandeiro
e ese lento luir até ser mesa,
leito de morte e amor,
e a ucha dos recendos
lavrada polo pai.

[Poemas. Palma de Mallorca: Universitat de les Illes Balears, 2000]