Recensión do poemario Nos eidos da bremanza interpretado como un extenso monólogo no que o eu poético converte todo o que o rodea (os elementos da paisaxe, nomeadamente) en proxección da muller, dotándoo dunha identidade feminina permanentemente procurada. Sinálase tamén o carácter diferente da sección derradeira ("Sopas de burro cansado") e analízanse de xeito somero as claves métricas e estilísticas do poemario.