Estudo sobre a contribución de Festa da Palabra Silenciada de cara a unha re-visión do imaxinario identitario e cultural galego. Silvia Bermúdez anota que abriu espazos á creación e á crítica literaria, ubicando as estudiosas e críticas galegas no proceso de elaboración dunha historia literaria feminista. Logo de mentar a Xohana Torres como modelo postulado pola revista de escritora galega acorde co final do século XX e comezo do XXI, céntrase na análise de dous poemas concretos, un de Chus Pato ("Como será entón o meu nome...") e o outro de Ana Romaní ("Camiñan descalzas polas rochas...") enfiando así unha visión case emblemática dos cuestionamentos ao canon nacidos ao abeiro da revista e do movemento feminista paralelo e concorrente.