TERRA

Terra de zugameles e de espellos,
quenlla da miña dor para esa fonte
onde se murcha a flor dos tempos vellos.

Por rotas do meu hoxe e do teu onte
cheguei aquén de ti, a esta ribeira
e pérdome sen soles neste monte,

aquí contigo, aquí, á túa beira,
acoitelado polos teus coitelos,
entalado por ti nesta arañeira.

Enxertado quedei nos teus bacelos,
entolecido en ti, ensarillado
neste abafo de redes e de ancelos.

Terra de corazón desacougado,
ningunha estrela do mencer te guía,
que te guía unha néboa do pasado,

que te guía unha sombra vouga e fría
chantada na tristura dos solpores
onte por ti, sen luces, morre o día.

Sombriza trepas polos corredores
altos da túa torre de arelanza,
resolta en bágoas, ensumida en dores

acadados por caste e por herdanza.
Xílgaro que te does entre reixas
ceibando o canto a xeito de esperanza,

perdido no tear das túas queixas,
nun relanzo de tempo sen idade.
¡Terra que me refugas e me apreixas,

fermosa terra, terra de saudade!

[Perdida luz. Santiago de Compostela: Follas Novas, 2000]