A CABELEIRA (FRAGMENTOS)

Eu nacín nun país verde fisterra que vagou errante tras mandadas de vacas.

Incerto fillo son das tribos móbiles que só se detiveron cando se lles acabou o mundo.

Non teño outras raíces que as da espora nin outra patria habito que a do vento.

Síntome da estirpe daqueles pobos nómades que nunca se constituíron en estado.

O noso espírito coñeceu o abismo e o sentido telúrico do entorno natural.

A nosa historia é a dun pobo que perdeu o norte e se confundiu cos bois.

Pero eu recuperei o norte no medio do naufraxio fluíndo sensualmente da cabeleira da lúa.

E a inmensa cabeleira é labirinto no que soamente falo a quen eu amo.

[A boca violeta. Barcelona: Sotelo Blanco, 1987]