Temática, símbolos e pragmática lírica na produción, en dúas etapas sinaladas pola autora, de Miguel Anxo Fernán Vello ata 2004: Do desexo en corpo e sombra (1984), Seivas de amor e tránsito (1984), Memorial de brancura (1992), Livro das paisaxes vivas (1985), Entre auga e fogo (Cantos da terra posuída) (1987), Poemas da lenta nudez (1994), As certezas do clima (1996), Territorio da desaparición (2004) e Capital do corpo (2004). Utilízase o símbolo céltico das nove ondas para estas lecturas críticas apoiadas nas seguintes claves: o desexo, o corpo, a brancura e a sombra, a terra, a patria, a cidade, a queimadura, a denuncia e outra volta o corpo. Ao tema inicial do desexo erótico seguen outros existenciais e telúricos: paisaxe como cosmos e patria; presenza dos catro elementos primordiais (auga, terra, aire e fogo); procura da patria na historia e na vivencia íntima do poeta. O eu lírico vai do individual ao colectivo, adoptando en ocasións a actitude dun oráculo. Os últimos libros ofrecen a temática e a perspectiva urbana do eu, con novos símbolos e un léxico caracterizado pola violencia dos contrarios. Afortálanse o ton elexíaco, a metapoética e o compromiso, e recupéranse o erotismo e o telúrico.