Contrástase a edición princeps, premio Francisco Añón en 1998, e esta reedición, xustificada no limiar "Dúas palabras do autor" que detalla os avatares. Saliéntanse as mudanzas enormes nos paratextos e na estrutura. Alúdese á forte presenza épica do mar, ao ricaz léxico mariñeiro e á eficacia e sinxeleza expresiva, deixando atrás anteriores barroquismos do autor. Logo os versos deshumanízanse, céntranse na paisaxe e rematan en testemuños de homenaxe. A enunciación substitúe a autorreferencialidade pola invocación da segunda persoa ou polo plural nós, coa morte e a dor a integrarse na voz colectiva. A pulsión do amor e o erotismo completan esta miscelánea estrófica que mestura formas tradicionais co minimalismo.