Poema-poética de Manuel Forcadela no que se describe o acto da escitura en correspondencia cun estar levemente atento ao rumor dos ecos da memoria e das impresións e sentimentos vividos ou experimentados noutra altura, un situarse perante unha fiestra dunha rúa da alma para alí escoitar e ver de novo, entre a néboa do tempo, as presenzas das distancias. A maior parte dos nove poemas que acompañan este texto autopoético serían posteriormente incorporados ao libro Morte do fadista (2000), VIII Premio de Poesía Espiral Maior (1999).