O poeta expón a súa comprensión da poesía como re-ligazón entre o ser humano, o inmediato a el e todo o que o transcende nalgún sentido e resulta así inexplicábel ou inefábel. A poesía é tamén manifestación do asombro perante a vida e o mundo. Con todo, ese abraio non abrocha de xeito puramente efusivo ou natural. Sométese de xeito necesario á forma, ao ritmo, ao oficio poético que elabora e tece para lograr así o canto "tecido" que chamamos texto e que é trasunto sempre dunha verdade sentida coa razón e asemade co corazón. Acompaña á autopoética a composición "No misterio de Nerga - Cabo Home. Con Manuel Coia, Mariñeiro-Escultor-Deucalión", que pode lerse como correlato interartístico da concepción previamente exposta sobre o feito poético.