A autora sinala que a escritura é para ela unha acción de reencontro coas amigas e os amigos e, por tanto, un operativo de lembranza e de reunión. Ningún precipicio xunta, nese sentido mencionado, poemas "que teñen un pé na última infancia", poemas que non aspiran a nomear o que non quere ser nomeado pero si a alcanzaren en compañía de quen lea a relevancia do aparentemente mínimo.