Alúdese á universalidade de Rosalía de Castro e aos impedimentos físicos e espirituais para ser recoñecida. Como mostra da primeira, indícase que a súa obra poética e narrativa visualiza as grandes etapas nas que se constitúe a materia poética: a da fantasía vinculada, a da fantasía liberada e a da Ilustración.

A continuación Torres Queiruga explica o termo "metafísico" aplicado á poeta e que se refire ao seu modo de facer poesía e ao nivel onde afinca a súa experiencia. Tamén se apunta a profundidade temática rosaliana cuxos eixos máis fortes son a saudade e o misterio da dor e o sufrimento.  

Por último abórdase o específico da poeta: a ausencia de referencias culturais e de símbolos mitolóxicos e a presenza dos problemas da súa terra e do misterio íntimo.