Segundo o autor, Manuel Murguía deu grande importancia ás manifestacións da poesía narrativa tradicional, de acordo co seu ideario nacionalista basado na tradición histórica e cultural de Galiza, tal como xa acontecera noutros países da Europa do século XIX. Murguía negou na década de 1860 a existencia do romanceiro en Galiza para se diferenciar do centro peninsular, unha vez que se coñecían poucas versións e que estas estaban transmitidas, fundamentalmente, en lingua castelá. Porén, anos depois, Murguía cambiou a sua opinión e pasou a defender a existencia dun romanceiro galego non só moi rico, mais tamén moi singular. Este romanceiro era o resultado das manipulacións de diversos tipos realizadas por Murguía e por outros folcloristas.