O autor considera a poesía como unha necesidade persoal, pois esta lle axuda a entender o mundo que lle tocou en sorte. Enténdea tamén como tarefa comunal, pois traballa nela por impulso de seu, pero con instrumentos herdados dunha serie de poetas, desde Pero Meogo ata Antonio Gamoneda. Coa práctica poética consegue falar dos ancestros e da infancia, superar a dor, liscar da idea da morte, gozar dos ritmos da natureza e o seu silencio, e berrar contra o asoballamento dos desposuídos.

Ideas autopoéticas en "Sete Poetas Galegos", monográfico dedicado a creadores dos 80.