O autor trata primeiro a natureza da poesía desde un punto de vista psicanalítico, como sublimación dun desexo frustrado ou fantasía que dan lugar a unha forma pracenteira. De aí o minoritario deste xénero literario. Nin a psicanálise nin a crítica textual explican totalmente como funciona a comunicación entre poeta e lector, nin a través de que tipo de linguaxe se realiza máis certeiramente. Como preferencias persoais, Baixeras cita o valor das imaxes poéticas como coñecemento da realidade e o desinterese polos símbolos absolutos, o sentencioso, a poesía culturalista ou a metapoesía. Escolle, porén, unha poesía de sensacións que de maneira fragmentaria conteñan capacidade evocadora. O símbolo xenérico da súa poesía é a decadencia do eu e do que o arrodea, antes da disolución total. Finalmente, valora o poema de suficiente elaboración técnica, pois non hai inspiración posible sen traballo continuo.

Ideas autopoéticas en "Sete Poetas Galegos", monográfico dedicado a creadores dos 80.