Apoiada en citas de versos, maioritariamente en galego, de Tomás Barros, a autora comenta o desacougo existencial presente na maneira de o poeta sentir o amor e a soidade. Alude ao xuízo crítico de Miguel González Garcés para referirse a como Tomás Barros resolve esa problemática conflitiva a través da estética. Apunta ao expresionismo co que o poeta comunica as causas "innombrables" do medo, e á súa capacidade para enlazar mitos a través dos cales, a xuízo da autora, é posible chegar a Deus. Aparece do número de homenaxe a Tomás Barros.

[É reedición dun artigo publicado en La Voz de Galicia (09/10/1986) co gallo do pasamento de Tomás Barros]