AZROU, AMIGA TRISTE

Cando nace a lúa branca das vendimas
aló no meu país de lumes no Fisterra,
chego eu a Azrou, triste amiga montañesa
chantada no val fondo, ferida pola luz.

Coa noite van entrando ringleiras de homes.
Veñen do sur amargo e avantan lentamente,
están marcados todos coa negra cor da fame.
¿Quen labrou eses rostros?
¿Por que me acenan as súas mans de medo?

Azrou, pequena amiga, non volvas a ensinarmos,
dame a beber o sangue do corazón dun cedro,
abre os nimbos que pesan no alto deses montes
e que o poema recolla os labios dos amigos.

["Seis cánticos labrados co recordo de seis cidades mouras (Dúas delas imperiais)". Grial: 94 (1986), 454-459]