O autor analiza un aspecto común, e pouco tratado, na poética de Rosalía de Castro e Antonio Machado: a soidade existencial. A través do cotexo das súas creacións, Javier Gómez-Montero resume a afinidade de espírito entre os dous poetas: a paisaxe, a constante actividade mental, a reflexión sobre o tempo e o seu transcurso a través da metáfora do viaxeiro, a imaxe do reloxo para plasmar o tedio vital e a tráxica inseguridade do home a través da metáfora do camiño en confluencia coa espiña e o cravo como penas radicais e esenciais.

Conclúe Gómez-Montero manifestando que Rosalía de Castro renovou a poesía lírica hispánica ao situar a vivencia persoal e existencial no centro do seu quefacer poético.