Consideración da vida e da obra de María Mariño en correspondencia coas súas orixes sociais e coa dedicación desde nova á costura, determinantes en principio dunha “poesía pobre”, próxima ao popular e ao tradicional sustentada nas habelencias súas como contadora e cantadora. De par destas condicións que reafirman a súa identificación como “poeta-pobo” e “poeta-tecedeira”, na constitución do oficio poético de María Mariño tiveron incidencia as súas relacións con poetas e intelectuais como Novoneyra, Otero Pedrayo, Piñeiro ou García-Sabell. Contribúen a probalo a incorporación temática de referentes como a apertura vitalista ao devalar da vida, as diversas modulacións da saudade e o seu pensamento de raíz existencialista sobre o ser, o tempo e a morte. En Mariño houbo unha reutilización consciente dos valores vitais da marxinalidade popular e unha reutilización non consciente da marxinalidade feminina. A súa poética é presentada como unha concreción deses valores entrelazados nun tecer permanente entre palabra e silencio, sempre arredor da inefabilidade do sentimento e do pensamento. Orixínase deste xeito unha forma de coñecemento que conforma un saber sen saber e un dicir sen dicir.