Diego Catalán establece neste traballo as diferenzas entre o romanceiro tradicional e o romanceiro vulgar, tamén coñecido este como romanceiro de cordel ou de cego, dous xéneros da poesía narrativa popular confundidos con moita frecuencia, sobre todo en Galiza. Encanto o romanceiro tradicional se caracteriza pola súa apertura tanto no nivel da expresión como no nivel do contido, isto é polas súas variantes, que evidencian a sensibilidade e a ideoloxía da comunidade que o transmite, o romanceiro vulgar trátase dun xénero mais moderno, transmitido case sempre por homes, nacido nas cidades a finais do século XVI e difundido principalmente polos cegos que os vendían, e mesmo cantaban, e que ten como marcas o seu vocabulario florido, a súa sintaxe complexa, a visión estritamente narrativa dos temas, normalmente sobrenaturais ou truculentos, de que trata.

Porén, ambos os xéneros chegan a interferirse, sobre todo o romanceiro tradicional no romanceiro vulgar e, deste xeito, algúns poemas narrativos de cordel chegan a adquirir a propiedade máis característica da poesía tradicional: a apertura textual. Catalán exemplifica esta influencia a través de tres temas do romanceiro vulgar, La difunta pleiteada, Los presagios del labrador e La fraticida por amor, e ofrece un fragmento dunha versión galega do segundo destes romances. Por outra banda, Diego Catalán recorre ao testemuño dunha informante galega de Pedrafita (Lugo) para mostrar a natureza diferente dos dous xéneros.